Switch
Przełączniki sieciowe (ang. switches), są to urządzenia pracujące w drugiej warstwie modelu OSI, czyli w warstwie łącza danych. Ich podstawową funkcją jest pośrednictwo w wymianie danych pomiędzy urządzeniami końcowymi, czyli komputerami czy drukarkami pracującymi w sieciach lokalnych. Tak więc można powiedzieć, że switche są swoistymi łącznikami pomiędzy urządzeniami końcowymi. Zasada ich działania jest ogólnie dość prosta, odbierają dane na jednym porcie, są to dane od nadawcy i przekazują je na port, do którego podłączony jest odbiorca danych.
Parametrem, na podstawie którego przełącznik wie, na jaki port przekazać dane jest fizyczny adres karty sieciowej urządzenia końcowego, czyli adres MAC. Po podłączeniu każdego urządzenia końcowego do sieci, przełącznik uczy się jego adresu MAC i zapisuje go w swojej pamięci.
Zbiór adresów fizycznych, zapisanych w pamięci przełącznika nazywany jest tablicą adresów MAC. Przykładową tablicę wyjętą ze switcha pracującego w sieci lokalnej widać poniżej.
Tablica zawiera informacje o adresie MAC urządzanie podłączonego do danego portu oraz o sposobie uzyskania takiej informacji. Kiedy ramka trafia do przełącznika (porcja danych w warstwie łącza danych to właśnie ramka), ten odczytuje z niej adres fizyczny odbiorcy, porównuje go ze swoją tablicą adresów fizycznych i wysyła dane na ten port, do którego podłączone jest urządzenie o takim samym adresie, jaki jest w ramce.
Obecnie dostępne switche oferują zacznie szerszy zakres funkcjonalności, niż tylko przełączanie ramek. Spotkać możemy, np. przełączniki, które posiadają funkcjonalności zbliżone do ruterów, potrafiące realizować również procesy rutingu. O takim przełączniku, mówi się wówczas, że jest on przełącznikiem warstwy trzeciej, ponieważ realizuje również zadania związane z warstwą sieci modelu OSI.
Tryby konfiguracji przełączników
Pierwszy, dostępny tryb to tryb użytkownika. Uruchamiany jest po wciśnięciu klawisza ENTER na klawiaturze. Dostępność tego trybu potwierdzona jest znakiem zachęty w postaci znaku większości:
Jest to tryb, który nie pozwala na dokonywanie żadnej konfiguracji, a lista dostępnych w nim opcji jest mocno ograniczona. Z poziomu tego trybu możemy natomiast przejrzeć np. informacje o dostępnych interfejsach, wydając takie polecenie:
Lista dostępnych na danym poziomie opcji wyświetla się kiedy na klawiaturze wprowadzimy symbol znaku zapytania. Wyświetlanie dostępnych opcji za pomocą znaku zapytania działa na wszystkich poziomach konfiguracji.
Drugi tryb, to tryb uprzywilejowany, uruchamiamy go wprowadzając polecenie ENABLE. Przejście do tego trybu potwierdzone jest hashtagiem po nazwie urządzenia:
W tym trybie możemy również przeglądać konfigurację portów, mamy natomiast również możliwość dokonywania podstawowych zmian konfiguracyjnych, takich jak wyświetlana nazwa urządzenia, jak również na zapisywanie aktualnej konfiguracji.
Trzeci tryb, to tryb konfiguracji globalnej. Uruchomiony zostaje po wprowadzeniu polecenia CONFIGURE TERMINAL lub też CONF T:
To jest tryb pozwalający na dokonywanie właściwej konfiguracji urządzenia, jak również jest to tryb, z którego można dostać się do ostatniego dostępnego trybu, tzw. trybu konfiguracji szczegółowej, który dotyczy już konkretnych funkcjonaliści. W dalszej części dokumentu omawiał będę poszczególne funkcjonaliści wraz z opisem każdej z komend.